Jak ona to robi?

Dziecko jest cudem, co do tego nie mam absolutnie żadnych wątpliwości. I oczywistym jest, że wymaga całodobowej opieki, a świeżo upieczeni rodzice i dziadkowie nie chcą odstąpić go na krok. W większości przypadków nowe role przysłaniają rodzicom, w szczególności zaś matkom, racjonalne postrzeganie świata. Tak bardzo są związane z dzieckiem i tak bardzo boją się o nie, że w pewnym momencie zamykają się w kołowrotku karmień, kupek, zupek, spacerów, pieluch i słoiczków. Nie jest to bardzo trudne i zdarza się właściwie w każdym domu.

Nagle, zwykle około pierwszych urodzin malucha, matka dostrzega, że od roku nie wychodziła praktycznie z domu, a jej postrzeganie świata poważnie ograniczone jest ogromnym pudłem pampersów.

Urodziłam moje dzieci w wieku 32 lat. Dość późno. Miałam już bardzo wygodne, spokojne i w pełni ustabilizowane życie. Ciężko mi było więc uwierzyć, że w ciąży i po urodzeniu dzieci przestanę być sobą, tak jak wiele kobiet naokoło. Lubiłam szpilki, wypady do kina i kolacje ze znajomymi. Zakupy, zadbane paznokcie i noce zarwane na pasjonującej lekturze. Przesiadywanie w pracy do nocy, weekendy spędzone na powolnym leczeniu kaca i spontaniczne wyjazdy. Oczywiście, wszystko to się zmieniło. I cieszę się z tego, bo to, co dają mi dzieci, ma się absolutnie nijak nawet do pierwszej rocznicy naszego ślubu, którą spędziliśmy bujając się czerwonym kabrioletem po Miami.

Nie zrezygnowałam ze wszystkiego. Spotykam się stale z opinią, że jestem jakąś nad-matką. Ciągle ktoś mnie pyta jak ja daję radę i w ogóle ludzie dziwią się, że jeszcze nie zwariowałam. To, że nie mam szaleństwa w oczach, że umiem sklecić razem kilka zdań, nie mam odrostu, połamanych paznokci, że moje dzieci jedzą warzywa i nie chodzą brudne, też część osób widzi w kategorii wyczynu. A już fakt, że przebiegłam maraton, systematycznie piszę blog, eksperymentuję w kuchni, mam cudny ogród, wiem jak wygląda mój mąż i utrzymuję stałe kontakty z kilkoma osobami – to już niektórzy porównują z wyprawą na Księżyc. To, że często się uśmiecham i nie jestem w depresji wiele osób uważa za pozę.

A ja myślę, że każda inna matka, kobieta, poradziłaby sobie świetnie. Większość ludzi jest w stanie udźwignąć to, co daje nam życie. Jedyne, czego potrzeba to priorytetów, planu i kilku organizacyjnych sztuczek. Moja recepta jest prosta i opiera się na kilku tylko założeniach.

PLANOWANIE CZASU

Odkąd mam dzieci, pożegnałam się ze spontanicznym spędzaniem czasu, cały mój tydzień jest skrupulatnie zaplanowany. Poszukałam oszczędności czasowych, na przykład robię zakupy przez Internet, planuję menu na cały tydzień z wyprzedzeniem, gotuję na dwa dni, panie robię blokami co drugi dzień. W każdym tygodniu ustalamy z mężem kto, kiedy, gdzie musi być. Wchodzą w ten plan wizyty u lekarzy dzieci, spotkania towarzyskie, obowiązki związane z pracą. Umawiamy się z tygodniowym wyprzedzeniem w jaki dzień które z nas odwozi dzieci do przedszkola, a kto je odbiera, kto zawozi na balet, czy na basen. Mailowo, żeby nie było później nieporozumień (tu świetnie sprawdzi się też zwykła lista na lodówce, czy modnej teraz tablicy). Dzięki temu oszczędzamy sobie codziennej przepychanki. W miarę sztywno trzymamy się planu, inaczej szybko runie. Jeśli są rzeczy, które wymagają zrobienia w naszej wspólnej przestrzeni, na przykład zmiana opon, poważny zakup, naprawy w domu – dzielimy się obowiązkami, ustalając, kto i kiedy to zrobi. Żyjemy z kalendarzem w ręce.

ZOSIA SAMOSIA

Wierzę w równouprawnienie, dzielimy się wszystkim po połowie. Mąż potrafi zrobić absolutnie wszystko w domu i wokół dzieci. Prasuje, pierze, sprząta, gotuje. Nie raz już został z całą trójką sam na weekend. Tak samo ja wiem jak zatankować, jeżdżę do mechanika, kupuję gwoździe, itd. Nie ma u nas wielu prac zarezerwowanych tylko dla jednej osoby. Wiadomo, że dla wygody podzieliliśmy niektóre czynności między sobą i nie musimy już do nich wracać – na przykład mąż zawsze wynosi śmieci, czy kosi trawę, ja płacę rachunki i robię zakupy. Polecam taki podział każdemu. Nie wiem, czy mąż taki się urodził, może nie. Myślę, że po prostu ja od początku nie godziłam się na bycie kobietą domową i stereotypowe myślenie, że deska do prasowania to żeński atrybut. Nie uprasowałam, ups, no to musiał sam.

PARTNER

Po kilku miesiącach od urodzenia naszych dzieci i życia na pełnych, domowych obrotach, postanowiliśmy, że coś musi się zmienić. Byliśmy przemęczeni, rodzicielstwo nas przytłaczało, zaczęliśmy się kłócić o każdą rzecz. Byliśmy na prostej drodze do stania się jedną z wielu nieudanych par, przytłoczonych codziennością. Wiem, że nie można tego generalizować, ale oprócz tego, że ludzie bardzo się zmieniają, po prostu odpuszczają i zaczynają się od siebie oddalać. Praca, dom, dzieci, kredyty. Nagle się okazuje, że z wesołej dziewczyny, która kiedyś była, stała się zaniedbaną, nudną i przewrażliwioną matką, która zabiła w niej kobietę. A on tylko gdera i oprócz meczu z paczką chipsów, nic go nie obchodzi. Myślowy skrót, ale nagromadzone miesiącami tony różnych zażaleń, które z braku czasu są stale zamiatane pod dywan, prowadzą do poważniejszych rozłamów.

Wprowadziliśmy grafik wyjść – dwa dni w tygodniu wychodzi mąż, dwa dni w tygodniu ja. Dwa razy w roku wyjeżdżamy wspólnie na weekend bez dzieci (w zimie na deskę, w maju na rocznicę ślubu), raz w miesiącu chodzimy razem na kolację. Z początku było to trudne. Ciągle coś przesuwaliśmy, nic się nie dało zaplanować, więc ponownie rosła nasza frustracja. Z czasem jednak nauczyliśmy się nowego porządku i od dawna nie wyobrażamy sobie innego życia. Wychodziliśmy nawet wtedy, kiedy dzieci były chore. Bo nawet chore dzieci od 20 śpią. I nawet wtedy, kiedy usypialiśmy na stojąco. Zmęczenie mija, kiedy zastąpi je coś ekscytującego, oderwanie od rutyny.  

Wielu matkom wydaje się, że ich partner sobie nie poradzi. Że dziecko zostawione na dwie godziny z ojcem zginie. Że coś zrobi źle. A tymczasem okazuje się, że robi często lepiej. Zdarzało się, że mój mąż zostając z dziećmi, wysyłał mi zdjęcia, a ja łapałam się za głowę. Ale na tym się kończyło. Nigdy nikomu nic się nie stało. Bo tata to przecież tak jak mama – rodzic, ani ciut lepszy, ani gorszy.

W dni kiedy przypada moje “wychodne” robię to, co chcę. Poświęcam ten czas w 100% sobie. Chodzę do lekarza, jeśli jest taka konieczność, do kosmetyczki, do fryzjera, ćwiczę – albo biegam w terenie, albo chodzę na siłownię, basen lub jogę. Włóczę się po sklepach, chodzę do kina, spotykam się z koleżankami. Czasami po prostu siadam gdzieś z laptopem, czytam lub piszę. Robię to, na co mam ochotę lub czego akurat potrzebuję. Tak jak napisałam powyżej – planujemy ten czas skrupulatnie i bardzo go szanujemy, nic sobie nie wypominając. Możemy wtedy wrócić kiedy mamy ochotę, nikt nikogo z czasu nie rozlicza. Nie mamy z tego powodu wyrzutów sumienia, a dzieci dawno się już do tego przyzwyczaiły. Mąż w wolnym czasie rozwija swoje pasje. Po trudnej i wymagającej pracy, relaksuje się uprawiając ekstremalne sporty. Pomaga.

Obserwuję masę rodziców i od razu jestem w stanie wychwycić tych, którzy nie mają ani minuty czasu wolnego dla siebie. Są po prostu zaniedbani i … smutni. Zmecznie, zaniedbanie, frustracja, która się w nich rodzi odbija się na dzieciach, związku i ich samych. Nie da się w 100% zapomnieć o sobie. Zawsze przynosi to więcej strat niż pożytku. Ze zgrozą myślę też o rodzicach, którzy nie dbają o swoje zdrowie, z braku czasu. Moje dzieci miały pół roku, kiedy miałam operację na przepuklinę. Wiedziałam, że nie mogę jej odkładać. Było nam ciężko, nie mogłam się za bardzo ruszać, nie mówiąc już o podnoszeniu dzieci. Chodziło jednak o moje zdrowie, więc jakoś przeżyliśmy te kilka dni. Dbanie o własne zdrowie jest naszym obowiązkiem jako rodziców. Dzieci potrzebują nas silnych i pełnych wigoru, nie schorowanych.

W pozostałe dni kiedy “siedzę w domu” (mój ulubiony zwrot) po przedszkolu odbieram dzieci, bawimy się, podaję im kolację, kąpiel, czytanie, usypianie. Jak dzieciaki zasną ja zabieram się do sprzątania, prania, zakupów i gotowania obiadu na kolejne dwa dni. Spędzam ten czas bardzo produktywnie, żeby potem móc dwa kolejne wieczory robić to, na co mam ochotę.

W weekend staramy się maksymalnie skupić na dzieciach i na sobie. Jesteśmy oboje w domu, ograniczamy prace domowe, które możemy wykonać w tygodniu. Wtedy pozwalamy sobie na spontaniczność i robimy to, na co akurat mamy ochotę, chodzimy do zoo, na plac zabaw, wymyślamy rozrywki dla dzieci, bywa, że aby nie tracić czasu na gotowanie, zamawiamy pizzę. Weekendowe wieczory spędzamy wspólnie z mężem nadrabiając zaległości, bo w tygodniu prawie się nie widujemy. Gotujemy wspólnie, oglądamy filmy, gadamy. Jeśli z kimkolwiek się spotykamy to jest to albo rodzina, albo znajomi, którzy mają dzieci. Taki układ jest dla nas idealny. Pomimo tylu lat razem, nadal za sobą tęsknimy, a randki w domu są odświętne. Polecam porządek w szafie. Nikt nie powinien nas oglądać w poplamionych dresach, tym bardziej partner, z którym łączy nas coś romantycznego. Wałki zostawiam na czas, kiedy jestem w domu solo.

Raz w roku wyjeżdżam na swoje urodziny na weekend. Nigdy nie udało mi się całkowicie wyłączyć myślenia, z tego tylko powodu, że dzieci jest trójka i wystarczy moment nieuwagi. Jeśli jednak byłoby jedno – nie martwiłabym się niczym, wiem, że z tatą nic złego im nie grozi. To samo tyczy się niani czy babci. Bez jakiejkolwiek pomocy jest bardzo ciężko. A i na tym polu wielu rodziców nie potrafi absolutnie sobie poradzić. Jakby bali się, że prosząc i przyjmując pomoc ich rola ucierpi, a ich zasługi zostaną umniejszone.

POMOC – NIANIA, ŻŁOBEK I PRZEDSZKOLE

Po porodzie

Niani do moich dzieci poszukałam już jak byłam w ciąży. W sumie najpierw szukałam z ogłoszeń, ale w końcu zdecydowałam się na znajomą, znajomej, znajomych. Miałam ambicje opiekować się dziećmi sama i do teraz mi ona pozostała (choć przyznaję, że jest głupia i jeśli tylko można sobie na to pozwolić – warto wykorzystać pomoc). Właściwie odkąd dzieci skończyły 1.5 miesiąca, nasza niana przychodziła do nas we wtorki i w środy od 9 do 15. Czasami z domu udawało mi się wyjść dopiero o 11 (choć śmiałyśmy się z nianią, że pewnie wszyscy uważają, że jak wchodzi to już ubrana czekam przy drzwiach i natychmiast wybiegam). Widok jednej kobiety ogarniającej trójkę noworodków jest kosmiczny, czasami po prostu rzucałam się w wir przebierania, karmienia, itp. Choćby o 11 – zawsze wychodziłam z domu. Na zakupy, na kawę, czy choćby z gazetą do parku. Z czasem spotykałam się z koleżanką, chodziłam do fryzjera, kosmetyczki. Po okresie połogu wróciłam do ćwiczeń. Te kilka godzin mijało mi bardzo szybko, jednak nie wyobrażałam sobie ich nie mieć. Czułam się jak nowonarodzona po kilku godzinach solo w moim świecie. Mój czas był bardzo ograniczony, ale widywałam innych ludzi i przez kilka godzin mogłam pomyśleć o czymś innym.

Drugi rok życia dzieci

Jak dzieci miały 9 miesięcy pojechaliśmy na 14 miesięcy do Australii. Ze względu na finanse zdecydowaliśmy się na nianię tylko raz w tygodniu. Schemat taki sam – od 9 do 15 w każdy czwartek miałam nianię. Zazwyczaj robiłam dokładnie to samo. Rano szłam na siłownię lub biegać, wracałam do domu się przebrać, leciałam na obiad (raz w tygodniu na siedząco, bez pośpiechu i z wolnymi kolanami jadłam sushi, taki luksus!), potem siadałam gdzieś nad oceanem, piłam spokojnie kawę, czytałam, pisałam, zbierałam myśli, marzyłam. Czasami szłam do kosmetyczki albo na zakupy. Wracałam do domu jakbym była po tygodniowych wczasach. Nie robiłam nic specjalnie drogiego, ekskluzywnego czy wyszukanego. Po prostu spędzałam ten czas po swojemu. Potem dzieci poszły do żłobka – 2 razy w tygodniu na 6 godzin. Niestety mój wolny czas jakoś specjalnie się nie zwiększył, bo dzieci bardzo chorowały, więc stale kiblowaliśmy w domu.

Trzeci rok życia dzieci

Dzieci poszły na stałe do przedszkola, a ja wróciłam do pracy. Nadal utrzymywaliśmy kontakt z naszą nianią. Choć sama wróciła do pracy, pomagała nam w momentach kryzysowych. Przynajmniej raz, a czasami dwa razy w miesiącu przychodziła do nas w weekendowy wieczór. My wtedy wychodziliśmy, jak za dawnych lat. Zdarzało się, że na takie wyjście miałam przygotowaną listę do przegadania z mężem. W tygodniu wieczorem bywałam tak zmęczona, że po prostu nawet nie miałam siły zaczynać jakiejkolwiek ważnej dyskusji.

Teraz

Nie pomaga nam niana, choć stale szukam. Tuż przed czwartymi urodzinami dzieci zwolniłam się z korporacji. Teraz na mnie spoczywa obowiązek odwożenia i przywożenia dzieci do i z przedszkola, opieka nad dziećmi, kiedy są chore, a także czas pomiędzy przedszkolem, a spaniem. Nadal zachowaliśmy ten sam podział, nadal dwa wieczory w tygodniu wychodzę ja, dwa mąż, raz w miesiącu wychodzimy na kolację (z dziećmi jest wtedy Babcia), nadal raz lub dwa razy w roku wyjeżdżamy.

PRIORYTETY

Od momentu, kiedy nasze życie stanęło na głowie zweryfikowałam swoje priorytety. Zastanowiłam się po raz kolejny nad tym, co jest dla mnie najważniejsze. Najważniejsza jest dla mnie rodzina, stworzenie moim dzieciom ciepłego domu. Nie musi być możliwe jeść w tym domu z podłogi, w idealnie wyprasowanych ubraniach trzydaniowych obiadów. Rzeczy, które mogłam zlecić komuś innemu – oddałam bez zastanowienia. Zrobiłam porządek w kontaktach, wolę naprawdę zaangażować się w przyjaźń, niż byle jak kumplować się ze wszystkimi. Moje zainteresowania podzieliłam na te najważniejsze – sport, blog, kuchnia, kino. Na resztę na razie nie mam czasu. Zapisuję rzeczy, które mnie fascynują i których chciałabym kiedyś spróbować, ksiażki, które chciałabym przeczytać, miejsca, które chciałabym zobaczyć. Wrócę do nich.

Nie chcę się absolutnie wymądrzać, każdy ma zupełnie inną sytuację. To, co działa u mnie może dla Ciebie nie być dobre. Próbuję jednak zachęcić do zmiany myślenia. Łatwo wpaść w depresję z powodu rozczarowania macierzyństwem, związkiem, a przecież dziecko to cud, z którym razem z partnerem wspólnie możemy zbudować pełną miłości rodzinę. Macie jakieś swoje złote środki?